W dawnych czasach, kiedy gwiazdy były bogami, a ludzie modlili się w Świętych Gajach i drewnianych świątyniach żyło plemię Zajęcy (Sasinów). Dlaczego ich tak nazwano? Jedni sądzą, że przyczyną były zające na które polowali, a inni twierdzą, że zającami zwano kamienie, które licznie pokrywały ich ziemie. A jak szerokie były to ziemie, zajmowały tereny daleko na zachód od pogańskiego grodu i Świętego GajuCiemnikiem zwanego w Kurzętniku nad rzeką Drwęcą aż po ziemie położone daleko na wschód aż za obecną Ostródę do brzegów wielkich Jezior Mazurskich opisywanych przez Ptolemeusza.
Krainę zamieszkiwaną przez Sasinów zwano Galindią. W wieku XIII i XIV z części Galindii, w obrębie trzech wielki grodów powstała kraina historyczna, którą przodkowie nasi Ziemią Lubawską nazwali. Trzy wielkie grody to: Lidzbark nad Welem, który w herbie od czasów najdawniejszych ma mitycznego Jednorożca; Lubawa, która w 1216 roku dzięki nawróceniu Surwabuno Wielkiego Księcia Sasinów na Chrześcijaństwo przeszła i osada Jungburg, która w 1325 roku w Nowe Miasto Lubawskie się przemieniła. Były tez inne, mniejsze grody w Nielbraku, Nowym Dworze Bratiańskim, Gutowie za Lubawą i we wsi Grodziczno, która nazwę swą właśnie po grodzie odziedziczyła.
